Zondag 1 mei 2016

Vandaag is het 1 mei, Dag van de Arbeid. En dat zou ik weten ook! Vandaag de dag voor het  verplichte nummer voor toeristen in St. Petersburg, de Hermitage, vroeger het winterpaleis van de tsaar.

Tussen 1 en 9 mei (Victory Day) hebben de meeste Russen vakantie en zijn er allerlei evenementen, festivals, parades etc. Zo ook op 1 mei, dan is er een parade/demonstratie langs de Nevsky Prospekt, de grootste verkeersader door de stad. Omdat ons hotel daar om de hoek ligt ging ik ervan uit dat we wel midden in die parade terecht zouden komen, maar daar waren we dus te vroeg voor. Wel stonden er langs de hele weg aan beide kanten al honderden militairen en agenten opgesteld, bijna iedere 10  meter stond er wel eentje. Van de parade zelf was nog in geen velden of wegen iets te bekennen, zie je wel dat ik veel te vroeg mijn bed uit moet?!

Om iets over tienen stond er al een indrukwekkende rij voor de ingang van de Hermitage, die pas om 10.30 uur opengaat. Vreemd genoeg maken in verhouding maar heel weinig mensen gebruik van de ticketautomaten bij de poort, terwijl je dus zo naar binnen kunt wandelen als je daar je ticket hebt gehaald.

Ondanks het vroege tijdstip krioelde het al van de bezoekers in de Hermitage. Hoeveel bezoekers er dagelijks komen blijkt enigszins uit de capaciteit van de “kleine” garderobe, namelijk 1.400. De grote kan er 3.700 verwerken. Omdat het veel te veel en te groot is om binnen één dag alles te zien moet je van tevoren goed kijken wat je echt niet wilt missen, en dan nog loop je het risico er voorbij te lopen. Naarmate de ochtend vorderde werd het drukker en drukker, niet in het minst door de hoeveelheid groepen die in een sneltrein tempo door de Hermitage werden geleid. Met name Japanners en Chinezen reizen vaak ik groepsverband waarbij ze gehoorzaam achter een gids met een vlaggetje aan marcheren die hun precies vertelt aan welk schilderij of kunstwerk aandacht besteed moet worden. Die aandacht bestaat uit het massaal fotograferen van dat schilderij om het thuis nog eens rustig te kunnen bekijken, en ondertussen krijgen andere bezoekers geen kans om dat kunstwerk te benaderen. Soms komen er 2 of zelfs 3 groepen tegelijk aan bij een highlight van het museum en dan is het echt dringen!

Cees laat zich daar niet door uit het veld slaan en baant zichzelf zonder al te veel moeite, daarbij enigszins geholpen door zijn lengte en postuur, een weg door de krioelende menigte om hun vervolgens breeduit het zicht te ontnemen. Op een gegeven moment was het eindelijk rustig voor het schilderij van de terugkeer van de verloren zoon van Rembrandt van Rijn en Cees stond er midden voor om daar eens rustig een foto van te nemen. Komt er net weer een groep Aziatische toeristen aan die zich net zo min uit het veld lieten slaan en om Cees heen zwermden, waarbij een tweetal vrouwtjes die net tot aan zijn borstkas kwamen zich onder zijn armen doorwerkten om ook een glimp op te vangen van het schilderij. Voordat Cees in de gaten had wat er gebeurde was hij omringd door een enorme groep mensen waarvan er geen één tot boven zijn schouder kwam. Was wel heel komisch om te zien.

Het laatste anderhalf uur vluchtten we naar de gewelven van het museum waar bezienswaardigheden uit de Kaukasus, Centraal Azië, Siberië etc. te zien waren. Geen state rooms met al hun pracht en praal of schilderijen van wereldberoemde schilders, dus daar was het heerlijk rustig. En zeker niet minder interessant.

Rond 15.00 uur hielden we het voor gezien en gingen we naar buiten. Het was een schitterende dag, waarschijnlijk de eerste echte lentedag dit jaar en heel St. Petersburg bevond zich dan ook op straat. Nadat we een poosje langs de kade van de Neva hadden zitten bijkomen wilde Cees nog wel graag naar het Marble Palace, een onderdeel van het Russisch Museum waar we met het kaartje van 2 dagen geleden nog in mochten. We waren vooral geïnteresseerd in de Marble Hall, waar maar liefst 36 soorten marmer zijn verwerkt. Eenmaal in het museum hoorden we dat juist deze dus gesloten was, waardoor ons bezoek zijn doel voorbij schoot. We hebben de rest nog wel bekeken, maar dat was voornamelijk moderne kunst en eerlijk gezegd heb ik daar niet zoveel mee.

Weer de hoogste tijd om uit te rusten, nu op een bankje in een stadspark, waarna we op zoek gingen naar een restaurant. Het was nog wel vroeg maar we zouden die avond weer naar het theater gaan en dat begon al om 19.00 uur. Ondanks dat alle mensen buiten leken te zijn bleek het toch al knap vol in de restaurants en de eerste waar we langs gingen had alleen nog maar een tamelijk lullig tafeltje voor ons in een duister hoekje. Nee dus. Daarna gingen we naar Mamaliga, een Georgisch restaurant. De Georgische keuken is hier erg populair en dat wilden we graag ondervinden. Gelukkig was daar wel een gezellig plaatsje voor ons. Helaas was er kennelijk iets verkeerd gegaan en hadden we na 3 kwartier nog steeds niet te eten, terwijl mensen die na ons kwamen al lang zaten te smullen. De tijd begon nu toch te dringen! Nadat we dat duidelijk hadden gemaakt stond het eten, dat overigens heel erg lekker was, heel snel op tafel en kwam een aardige jongedame zich verontschuldigen voor het feit dat het zo lang had geduurd. Zij bood ons bij wijze van compensatie een dessert van het huis aan en toen wij zeiden daar geen tijd voor te hebben kregen wij dat in een bakje mee. Zo hadden we na de show nog een lekker hapje.

De show heette “Hits Broadway” en we verwachtten dat allemaal bekende Broadway hits in het Engels de revue zouden passeren. Dat was dus niet het geval, alle liedjes (overigens meer onbekende dan bekende) waren in het Russisch vertaald. Ondanks dat was het evengoed een hele leuke show, al is het toch wel even wennen om “New York” van Frank Sinatra door een blonde langbenige dame in het Russisch uitgevoerd te horen worden.

En nu, languit op bed met de laptop en het toetje van Mamaliga, dat een heerlijke honingcake  blijkt te zijn. En nog 2 volle dagen te gaan in Sint Petersburg. Door blijven werken dus ;-)!