Zondag 23 november 2014

Wie durft  nog te zeggen dat het vakantie is? Vanmorgen liep de wekker om 6 uur al af! We hadden een lange reisdag voor de boeg, naar Key West. Nog even de topografische kennis opfrissen; de Keys van Florida is een behoorlijk aantal heel kleine eilandjes die door middel van bruggen met elkaar verbonden zijn tot aan het laatste eiland, Key West. Soms is het eilandje niet veel breder dan de weg die er doorheen loopt. Aan beide kanten water, aan de ene kant Florida Bay dan wel de Golf van Mexico, aan de andere kant de Atlantische Oceaan. Waar het eilandje wat breder wordt is vaak een natuurpark gevestigd. Voor de aanleg van de weg is enthousiast gebruik gemaakt van de fundamenten van de spoorlijn die destijds door de heer Flagler (zie donderdag 20 november) is aangelegd.

Het beloofde een schitterende dag te worden, droog, blauwe lucht, zonneschijn en 28 graden.

De eerste stop was bij John Pennenkamp Coral Rif State Park, waar we om 09.15 uur met een boot over de koraalriffen wilden varen. Maar dan moet je natuurlijk wel goed de weg wijzen. En geloof het of niet, dat ging dus weer mis. En nog erger dan we aanvankelijk dachten. Toen we weer goed zaten en over de FL 874 zuidwaarts reden zagen we dat het een tolweg was. Geen probleem dachten we, we hadden genoeg muntgeld bij ons. Naarmate we verder reden maakte vooral Cees zich steeds meer zorgen, hij zag nergens een betaalmogelijkheid, ook niet bij de afslagen. En ja hoor, “toll by plate”, ofwel je kenteken werd geregistreerd. Maar dan moet je natuurlijk niet als buitenlander met een huurauto over de expressway zoeven. Cees verwacht nu in ieder geval de komende maanden een afschrijving van onze creditcard van een paar honderd dollar boete wegens het illegaal gebruik maken van de tolweg. Al ons voordeel van onze aankopen in Amerika in één klap verdwenen! En als de koers van de dollar nou nog een beetje gunstig was, maar dat ik momenteel ook niet echt het geval. Voor een Nederlandse econoom is dit dus wel even slikken.

Over de boot bij het park hadden we ons geen zorgen hoeven te maken, de Amerikanen vonden de zee nog te “bumpy” en er werd niet eerder dan rond het middaguur uitgevaren. Als Nederlanders die gewend zijn aan regen en wind vonden we het maar merkwaardig dat er op zo’n mooie dag als deze niet of minder gevaren werd. Dan maar één van de wandelpaden lopen. Niet dus, die bleek afgesloten te zijn. Nu hadden we er genoeg van. We reden terug naar de ingang en vroegen ons entreegeld terug, wat we ook kregen. Het eerste deel van de boete is alweer binnen!

We reden naar het Long Key State Park om daar een wandeling te maken. Na eerst verkeerd te zijn gelopen, wat niet erg was want het was een heel mooi pad, gingen we de goede richting uit. Plotseling hield het pad op te bestaan; door de regen van de afgelopen dagen was het volkomen ondergelopen. Omdat we inmiddels al meer dan de helft hadden afgelegd besloten we om er doorheen te waden. Ik had sandalen aan waarmee ik er zo doorheen kon lopen maar Cees moest uitgebreid schoenen en sokken uitdoen. In het water schoten tientallen kleine visjes heen en weer, zo hadden we onze eigen “Fish Health Spa”. En nog gratis ook zoals Iris op FB opmerkte, normaal moet je daar zwaar voor dokken. Duidelijk de dochter van een boekhoudster!  En dus weer een deel boete terug verdiend.

Toen we er doorheen waren deed Cees snel zijn schoenen weer aan. Te snel dus, 20 meter verder was het pad weer ondergelopen. Het was maar goed dat de “ranger” die bij de parkingang stond en wist dat we dit wilden wandelen en ons niet had gemeld dat het pad onder water stond ver weg was! Cees deed zijn schoenen uit en voorlopig niet meer aan, het pad bleef voorlopig een ondiepe rivier. Desondanks was het toch een hele leuke wandeling. En omdat het erg warm was voelde het water aan de voetjes best lekker aan.

Hierna wilden we eindelijk wel eens een keer aan het strand liggen en we reden verder richting Key West om er bij Sombrero Beach af te gaan. Onze reisgids beloofde een strand van een aantal mijl lang maar dat bleek niet waar te zijn. Het was slechts een klein stukje strand en de weinige schaduwplekjes waren al bezet. Omdat het de heetste tijd van de dag was leek ons dit geen handig idee en besloten we door te rijden tot aan het hotel. Je mocht daar al vrij vroeg inchecken en er was een zwembad bij, en een strand.

Die ene weg over al die eilandjes werd toch wel wat saai voor Cees, die in slaap dreigde te vallen. En zo gebeurde het dat ik achter het stuur ging, een situatie die ik tot nu toe steeds had weten te vermijden. Het ging fantastisch, ik reed eerst door een behoorlijk gat in de weg, vervolgens reed ik steeds veel te hard totdat ik de cruise control had uitgevonden en tot slot zag ik een rood stoplicht over het hoofd vanwege de idiote plaats waar de verkeerslichten hier in Amerika hangen en het zonlicht dat me parten speelde. Ik moest vol op de rem, en met piepende banden en de geur van brandend rubber kwam ik een meter of 1-2 na het rode licht tot stilstand. De remmen werkten in ieder geval geweldig! Het zal duidelijk zijn dat mijn medereiziger dit allemaal reuze amusant vond en in opperbeste stemming reed ik Key West binnen.

Het hotel was snel gevonden, aan uitpakken deden we niet want morgen trekken we toch weer verder en zo lagen we na een half uur al in het zwembad heerlijk bij te komen. Daarna liepen we naar het Southernmost Point, zoals de naam al zegt het meest zuidelijke punt van Florida en slechts 90 mijl van Cuba verwijderd. Daar hadden we ook nog een fantastisch gezicht op de zonsondergang.

Bij een Cubaans restaurant dat voortdurend vol zat met zowel de lokale bevolking (altijd een goed teken) al s met toeristen weer een lekker maaltijd weggewerkt en daarna de Duval Street in gelopen, waar het uitgaansleven van Key West zich afspeelt. Het was heel druk en leek heel gezellig, maar het kwam op ons allemaal heel gemaakt en nep over, zo van “kijk vooral eens hoe wij ons best doen om gezellig te zijn!” Leuk om een avondje mee te maken maar niet om hier een week te bivakkeren.

Wij creëerden onze eigen gezelligheid, lekker met een flesje wijn op de kamer. O.K. vindt het maar kneuterig maar na zo’n lange reisdag is dat wat we het liefste doen.  Morgen rijden we het hele stuk over al die eilandjes weer terug om naar Everglades te gaan, op bezoek bij de alligators. Als ik morgen niet schrijf is er dus reden tot bezorgdheid.