Maandag 24 november 2014

Het ontbijt bij ons motel werd geserveerd bij het zwembad. Een hele aparte locatie en ook niet echt handig, omdat de zon al snel op je geroosterde boterhammetje schijnt en het zowel voor de boterham als voor de eter niet uit te houden is. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat het ontbijt zeer beperkt was, geroosterd brood met jam, een paar soorten niet te eten pastries, jus d’orange en thee. Je hoefde niet lang na te denken en veel eten was er dus ook niet bij, snel klaar dus.

We reden de lange weg weer terug over alle eilandjes, vandaag zouden we naar Everglades National Park gaan om nu toch eens eindelijk alligators te kunnen spotten.

Omdat het bijna 150 mijl rijden was naar Everglades lasten we ook een paar tussenstops in, de eerst bij de historische brug (gebouwd door Mr. Flagler) naar Pigeon Key.  Pigeon Key was een piepklein eilandje dat alleen gebruikt werd voor de bouw van deze brug en de 7 oorspronkelijke houten huizen stonden er nog. Helaas kon je er alleen te voet heen en moest je deze tocht in de brandende zon afleggen. Dat lieten we maar aan ons voorbij gaan.

Omdat we de volgende stop niet konden vinden zocht ik snel in de reisgids naar een andere interessante plaats om de benen te strekken. Het werd het Florida Keys Wild Bird Center, waar zieke en gewonde vogels worden opgevangen, verzorgd en kunnen revalideren. Het lijkt wel of er voor ieder diersoort hier een dergelijk oord is, terwijl je ondertussen mensen uit de vuilnisbakken ziet eten! Het vogelcentrum bleek een grote bende te zijn, heel anders dan de schone en keurig georganiseerde opvangcentra die we tot nu toe hadden gezien. Maar we konden in ieder geval lekker even de benen strekken.

Daarna reden we door naar het Everglades National Part, waar we begonnen met een “ranger-guided” tour. Eerst een leerzaam praatje over krokodillen en alligators (wie het verschil niet weet mag het mij vragen) en daarna een korte wandeling  met uitleg over alle dieren die we onderweg tegen kwamen. En wat hadden we een geluk, onderweg kwamen we oog in oog te staan met een alligator die een slang had gevangen en die lekker aan het oppeuzelen was. De ranger hield ons en alle andere omstanders op een afstand. Alligators zijn in principe niet gevaarlijk voor mensen maar als je ze stoort bij de maaltijd kunnen ze heel agressief worden. De alligator liet zich na deze show weer rustig in het water glijden en konden wij onze weg weer vervolgen, waarbij we nog heel wat andere dieren zagen.

We brachten de middag door met van trail naar trail te rijden en deze dan ook te lopen. Dat klinkt als een soort van marathon maar de langste trail was maar liefst 750 hele meters. Geschatte wandeltijd ongeveer 30 minuten. Ja, voor een Amerikaan misschien die gewend is om voor alles zijn auto te pakken, niet voor een Nederlander die alles te voet of met de fiets doet.

Tegen vijven verlieten we eindelijk het park en moesten we nog 2 uur rijden naar Everglades City, waar we een kamer in een motel hadden gereserveerd. We moesten nog opschieten ook, want de paar restaurants die daar zijn (Everglades City is een gat van niks in de middle of nowhere) sluiten al om 9 uur.  Gelukkig ging alles goed en konden we ook doorrijden zodat we iets over zevenen bij het motel waren. De uitgebreide douche en verkleedpartij die ik voor ogen had schoot er echter wel bij in, je wilt tenslotte ook nog rustig eten. Gelukkig ben je in een plaatsje als deze niet snel underdressed!

We wilden het liefst naar ons restaurant lopen zodat we allebei een biertje konden nemen maar ook hier waren de wegen niet echt op voetgangers berekend. Het was aardedonker en nergens was een herkenningspunt voor ons. Gelukkig liet ons gezonde verstand ons niet in de steek en zaten we al snel bij Camelia’s Street Diner, een restaurantje dat Cees al weken geleden via internet had uitgezocht en ook de favoriet was van de dame bij de receptie. Haar enthousiasme was niets overdreven, deze maaltijd komt zeker in de top 3 uit!

Morgen fietsen in de “glades”, met misschien nog meer alligator ontmoetingen.