Dinsdag 25 november 2014

De dag kon  niet beter beginnen! Toen ik Cees enthousiast wilde wijzen op het mooie weer en daarvoor de gordijnen opendeed kwamen de gordijnen met rails en al naar beneden. De beheerster van het motel reageerde daar gelukkig met een flinke dosis humor op en verzekerde me dat het ’s avonds allemaal weer in orde zou zijn. Cees echter begint zich ernstig zorgen te maken; terwijl zijn krachten afnemen en beperkingen toenemen en tegelijkertijd mijn krachten kennelijk nog op het hoogtepunt zijn ziet hij als een ernstige bedreiging van zijn persoonlijke veiligheid.

Na een stevig, authentiek Amerikaans  ontbijt in het café naast het motel (niet iedere dag doen, is zeer onverstandig) waren we klaar voor weer een nieuwe dag. We reden een stuk terug weer Everglades National Park in, bij Shark Valley. En nee, dit heeft niets met haaien te maken. We huurden een fiets en begonnen met frisse moed aan een rondrit van 24 km. De ranger zei ons dat we daar 2-3 uur voor moesten uittrekken maar Cees maakte hem duidelijk dat wij, als rasechte Hollanders, dat binnen een uur gefikst zouden hebben. De man keek hem enigszins meewarig aan en zei dat hij dat jongere mensen nog wel zag klaarspelen maar oudere toch echt niet.

 Na deze opbeurende woorden gingen we op pad. Vrijwel meteen stuitten we op diverse alligators in alle soorten en maten en in alle standen. Dat kostte natuurlijk al aardig wat tijd maar het waren fraaie taferelen. Na de eerste paar kilometer waren er geen beesten meer te bekennen en liep het nog steeds kaarsrechte fietspad door een zee van gras. Er stond een stevige wind die we tegen hadden. We hielden het nog een paar kilometer vol en daarna voor gezien. We keerden om en gingen terug. Cees was vastbesloten om niet toe te geven dat hij voortijdig was teruggegaan, maar uiteindelijk was ik degene die de ranger die de fietsen aanpakte op het verkeerde been zette. Op haar opmerking dat zij grote bewondering had voor mensen die de tocht binnen 2 uur weten af te leggen antwoordde ik met een uitgestreken gezicht dat Nederlanders gewend zijn aan fietsen en aan wind. Volkomen waar natuurlijk, maar zij denkt nu dat wij supermensen zijn!

Daarna reden we langzaam weer terug richting hotel, maar met diverse tussenstops waar activiteiten van ons werden verwacht. De Big Cypress Galery met een tentoonstelling van de fotograaf Clyde Butcher, het Oasis Visitor Center met een kleine boardwalk en het Kirby Storter Roadside Park met een geweldige boardwalk die je midden in het moeras bracht.

In de Everglades leeft de Miccosukee Indianenstam, de enige stam die nooit overwonnen is. In  de 19e eeuw verborgen ca. 200 leden van deze stam zich in de Everglades waardoor het lot van hun soortgenoten hun bespaard bleef. Een feit waar ze nog steeds enorm trots op zijn. Ze leidden hier een onafhankelijk bestaan en leven volgens hun eigen regels. We bezochten een aantal van hun winkeltjes en kunstcentra.

In Ochopee staat het kleinste nog in gebruik zijnde postkantoor van de wereld. Het is iedere dag’s morgens en ’s middags 2 uur lang open, ook al is het meer een toeristische trekpleister en is het verkopen van postzegels inmiddels een ondergeschikt belang. Hoewel het gebouwtje niet meer meet dan 3 bij 3 meter wappert ook hier de Amerikaanse vlag fier in top!

Daarna nog een laatste boardwalk in het Fakahatchee Strand Preserve State Park. Ook deze walk leidde ons het moerasgebied in. Het is heel mysterieus, overal om je heen hoor je dat er behoorlijk wat leven in de brouwerij is, plonzen en spetteren in het water, geritsel in de bladeren, fluiten van de vogels. Maar hoe lang en goed je ook kijkt, je ontdekt maar zelden de schuldige.

Het werd tijd om nu echt terug te gaan, maar eerst reden we ons motel nog voorbij om richting Chokoloskee te gaan, waar we een fraaie zonsondergang konden zien. We waren bijna te laat maar hebben toch nog een mooie foto kunnen maken.

Na nog een fles wijn voor de avond te hebben gekocht gingen we terug naar het motel, zaten nog even rustig met een wijntje voor onze deur en gingen bij hetzelfde restaurant als gisteren eten. Er zijn hier niet veel restaurants, zeker niet op loopafstand, en deze was prima bevallen. Ook vanavond was het eten weer prima. En dit keer deelde we geen Key Lime Pie, maar namen we ieder ons eigen stuk taart! Slecht maar erg lekker.