Woensdag 19 november 2014

Net zoals die hele droevige discussie over Zwarte Piet de hele wereld is overgegaan is de “deep freeze” die Amerika nu in zijn greep houdt ook in Nederland bekend. Dat leverde dan ook erg leuke reacties op op Face Book. Vooral de opmerking dat we dan dezelfde temperatuur hadden als in Nederland maakte me erg gelukkig. Dan had ik, met vliegangst en heimwee, niet zo ver weg hoeven te gaan :)!

Vanmorgen zag het er wel al wat beter uit maar het was nog wel frisjes. Maar weer even gegraaid in de stapel nieuwe kleren en een blouse met lange mouwen eruit getrokken. Ik was er in ieder geval klaar voor.  Bovendien zouden we verder zuidwaarts trekken wat de temperatuur ook ten goede moest komen.

Om de reisdagen geen saaie reisdagen te laten zijn had Cees diverse stops ingelast. De eerste was bij Barrier Island Sanctuary. Een groot deel van de kustweg is één groot toevluchtsoord en opvangcentrum voor allerlei soorten dieren en dit was er eentje voor schildpadden. Dit gebied is één van de grootste nestgebieden van de schildpad. Mama legt daar in een paar weken tijd honderden eieren neer, bedekt ze en neemt dan gauw de benen. Haar kroost zoekt zodra ze uit het ei gekropen zijn snel de bescherming (nou ja, bescherming) van de oceaan op. Het gebied dreigde tientallen jaren geleden echter bebouwd te worden. Zoals hier in Amerika veel het geval is zorgde particulier initiatief, in dit geval Archie Carr, ervoor dat dit niet gebeurde en alle baby’s groot konden worden. Een hiking trail leerde ons veel over de bomen die hier groeien maar geen enkele schildpad die ook deze route nam.

Een aantal mijl verder stopten we bij Pelican Islands Refuge. Het zal duidelijk zijn dat hier de pelikanen, en overigens ook andere vogels, een redelijk ongestoord leven kunnen leiden. Ook hier liep een wandel pad doorheen, en aangezien de temperatuur inderdaad al was toegenomen en de zon zich zelfs liet zien, besloten we om deze ook maar te lopen. Na een derde van dit pad te hebben afgelegd kwamen we bij een “overlook” dat over het moerasgebied uitkeer en waar ook een verrekijker in stond. In Nederland zou je daar hoogst waarschijnlijk een muntje in hebben moeten gooien maar konden we gratis deze mooie vogels begluren. Helaas lukte het niet één keer om een pelikaan te vereeuwigen, maar geloof me, we hebben ze echt gezien.

Daarna moesten we toch wel eens een heel stuk rijden voordat we weer zouden stoppen. We reden over de US highway 1, een weg waarvan we dachten dat deze wel een beetje door zou rijden. Niets was minder waar, bij iedere kruising en zijstraat (en dat waren er nogal wat) stond een stoplicht en van een groene golf hebben ze hier nog nooit gehoord. De tijd begon te dringen want de laatste attractie zou om 5 uur sluiten.

Gelukkig reden we om 4 uur het Loggerhead Marinelife Center op, een ziekenhuis en herstellingsoord voor schildpadden. Ondanks dat deze dieren behoorlijk groot kunnen zijn en  door hun schild onaantastbaar lijken vind ik ze iets heel kwetsbaars hebben. En er waren heel wat zielige exemplaren hier. Eentje was in het inlaatkanaal van een kerncentrale terecht gekomen, eentje was geraakt door een boot (zo ongeveer de grootste vijand van de schildpad), een behoorlijk aantal was ondervoed aangetroffen en een aantal baby schildpadjes hadden de oceaan niet kunnen bereiken. Ze werden stuk voor stuk liefdevol opgevangen door een enorme groep vrijwilligers (allemaal vrouwen) en kregen meer aandacht en verzorging dan de menselijke soort in een gemiddeld ziekenhuis krijgt.

Daarna op naar het hotel, dat slechts 600 meter verderop lag. Ook hier weer een grote kamer maar voor ons allebei een queen size bed. We namen echter niet de tijd om dit verder te inspecteren, gauw naar het strand om naar de pier te lopen, wat te drinken en te eten. Toen we bij de lobby vroegen hoe we het beste naar de pier konden lopen werd er behoorlijk verbaasd gereageerd. Eenmaal op het strand begrepen we waarom; de pier was een enorm eind ver weg. En in Amerika wordt werkelijk alles met de auto gedaan, zelfs al ga je slechts een paar honderd meter verder weg naar de kroeg of een boodschapje doen.

De pier hebben we dan ook niet gehaald, we zijn gestrand bij de “Thirsty Turtle” en hebben daar lekker wat gedronken en gegeten. Morgen weer verder, naar Miami,