Donderdag 20 november 2014

Vandaag trokken we weer verder, nu naar Miami waar we wel een paar dagen zullen blijven.  Ook dit keer had Cees gezorgd voor een aantal educatieve tussenstops. De eerste was bij  het Flagler Museum in Palm Beach, de plaats waar de rijken der rijken hun toevlucht zoeken. En ze doen daar niet bescheiden over, de duurste winkelstraat heet The Worth Avenue en er is ook een Lake Worth!

Mr. Flagler liet begin 1900 een enorm huis bouwen voor zijn 3e vrouw. Hij moest wel, zij was 37 jaar jonger dan hij en wilde een wit paleis, hij was 71 jaar oud, immens rijk en wilde haar trouwen. Dus kwam er een enorm wit huis waarvan de entree sprekend op de tempel van Apollo leek. Mevrouw nummer 3 nam daar genoegen mee en leefde nog lang en gelukkig. En rijk!

Zoals zo vaak gebeurt in Amerika, waar men nog niet gewend lijkt te zijn aan het feit dat de historische waarde van zaken heel belangrijk kan zijn, werd het huis na de dood van vrouw 3 opgekocht door een investeerder, die er een groot hotel aan vastplakte. Gelukkig nam één van de nazaten uit het eerste huwelijk van mijnheer het heft in handen, kocht het huis met hotel weer terug en bracht het terug in oorspronkelijke staat. Een speurtocht door het hele land heeft ook veel van het originele meubilair teruggebracht. Het pas gehuwde koppel bezat ook een privé trein die in de achtertuin stond. Compleet met zitkamer, slaapkamer, badkamer etc. Uit alles bleek duidelijk dat hier niet op een cent gekeken hoefde te worden. Eerlijkheidshalve moet ik hierbij wel vermelden dat de heer Flagler tot aan zijn dood op 83-jarige leeftijd hard heeft gewerkt, zijn laatste daad was het aanleggen van de spoorwegen in heel Florida. In eerste instantie om de bezoekers van zijn hotelketen makkelijk vervoer te bieden en zo zijn hotels vol te kunnen krijgen, maar uiteraard had heel Florida hier profijt van.

Toen we weer verder gingen reden we eerst nog even door The Worth Avenue. Vergelijk het maar niet met de P.C. Hooftstraat, daarmee doe je de Worth Avenue geen eer aan! Upgrade de P.C. Hooftstraat een keer of 10 en je hebt de Worth Avenue.

Daarna op naar het Gumbo Limbo Nature Center in Boca Raton, een natuurgebied ter grootte van een postzegel tussen alle enorme luxe hotels en villa’s. Ook het behoud van dit gebied is te danken aan particulier initiatief, waardoor de Gumbo Limbo boom behouden bleef.

Daarna hadden we ook nog naar Fort Lauderdale Beach willen gaan maar dat moesten we overslaan. Niet vanwege het weer, het was inmiddels weer een aangename 25 graden, maar vanwege tijdgebrek. We moesten nog naar Miami rijden en daar bijtijds eten, want vanavond gingen we nog naar een concert.

Om wat snelheid te maken verlieten we de kustweg, die wel heel mooi en leuk was maar niet snel, om via de interstate naar Miami te rijden. In Miami hadden we het hotel heel snel gevonden, waren we heel snel omgekleed (ik weer een andere nieuwe outfit die ik hier had aangeschaft) en onderweg naar het restaurant. Ondanks dat de naam van het restaurant, namelijk Versailles, anders doet denken is het een Cubaans restaurant in de Cubaanse wijk.

Omdat we niet weten wat de Cubaanse gerechten precies inhouden namen we zowel van het voorgerecht als het hoofdgerecht een “combo” c.q. “sampler”, zodat we gewoon van alles wat hadden. We vergissen ons echter nog steeds in de Amerikaanse porties en ook al deelden we samen één voorgerecht, we hadden toch behoorlijk wat moeite met het enorme bord waar ons hoofdgerecht op lag. Cees heeft het tot de laatste hap opgegeten, maar of hij daar trots op moet zijn? Ik dacht gelukkig nog net op tijd aan  mijn nieuwe garderobe en liet het nodige op mijn bord liggen. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat ik de laatste dagen van mijn vakantie weer een nieuwe garderobe moet aanschaffen!

Op weg naar de campus van de Florida International University (FIU) werd het nog spannend. De routebeschrijving gaf aan dat het 18 minuten rijden was. We vertrokken om kwart voor 7 en het concert zou om half 8 beginnen dus dat moest voldoende zijn. Het was echter hartstikke druk op de weg en we deden er twee keer zo lang over. Gelukkig waren de aanwijzingen die we hadden zo duidelijk dat we op de campus niet lang hoefden te zoeken, zodat we een paar minuten voor aanvang de zaal binnen stormden.

Het concert werd gegeven door het orkest van de FIU, waarvan de meeste leden nog aan de FIU studeerden. Het bestond uit 3 delen met voor ieder onderdeel een andere dirigent. Het sluitstuk, de ouverture van een opera van Wagner, was duidelijk de uitsmijter. De dirigent, een ogenschijnlijk aftandse en in ieder geval overjarige kerel, zag ik regelmatig met beide vuisten in de lucht zwaaien. Ik heb dat nog nooit eerder gezien maar niet alleen maakte hij daar een energieke indruk mee, het had duidelijk ook een positieve invloed op de studenten.

Terug naar het hotel, onderweg een flesje wijn halen en nog even alle sociale media bijwerken. Morgen weer vroeg op!