Woensdag 11 mei 2016
De laatste dag in Moskou en je zou dus verwachten dat we van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat heen en weer zouden rennen om nog snel even bij alle bezienswaardigheden die we nog niet hebben bezocht langs te gaan. Niets was minder waar, de warmte (het is hier nog steeds 26°) de drukte in de stad en het toch wel redelijk hoge tempo eisen hun tol. En ja, we zijn inmiddels ook geen 20 meer tenslotte ;-))! Bovendien moesten we ons geestelijk voorbereiden op de komende 2 nachten die we allebei in de trein zouden doorbrengen. Dat bracht kennelijk zo veel stress met zich mee dat ik Cees tot wanhoop bracht door tot 2 keer toe de deurkruk van de badkamer in mijn handen te houden toen ik de deur achter me dicht wilde trekken. Ik hou nog steeds vol dat die kruk dus niet stevig genoeg was bevestigd, maar ja, het is wel zo dat dit soort dingen mij regelmatig overkomt. Zo heb ik ook al eens in een hotelkamer het hele overgordijn met rails en al naar beneden getrokken toen ik de gordijnen wilde sluiten.
We pakten dan ook zo langzaam alle spullen in dat we ons precies om 12 uur bij de balie meldden, de uiterste tijd om uit te checken, om daarna heel rustig naar Arbat Street te lopen voor een lekker kopje koffie. Het werd het duurste kopje koffie dat we in Rusland hebben gedronken, maar ook verreweg het lekkerste, zijn geld meer dan waard dus.
Maar er moest natuurlijk ook nog iets nuttigs worden gedaan en na een eerlijke stemming viel de keuze op de voorkeur van Cees, het State Historic Museum, dat bij de toegang van het Rode Plein staat. Daar vind je een geschiedkundig overzicht van Rusland vanaf het Stenen Tijdperk, nog een kleine les geschiedenis zo op het eind kan nooit kwaad.
Was ons inmiddels allang opgevallen hoe verschrikkelijk weinig (ook jonge) mensen in Rusland Engels praten, in musea wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig Rusland op de rest van de wereld is georiënteerd. In slechts 2 van de 36 zalen waren de beschrijvingen van de items ook in het Engels. In iedere zaal zat ook een toezichthouder (vaak zijn er meer personeelsleden in een museum dan bezoekers en meestal zijn het oudere vrouwen) maar ook zij praten geen woord Engels. Ze zijn echter wel vaak behulpzaam en willen graag wat uitleggen of de weg wijzen, wat dan ook prompt in rap Russisch gebeurt, zonder acht te slaan op onze hulpeloze gebaren van “ik begrijp het niet”. Eentje meende Duits met ons te kunnen praten, maar verder dan tot 2 tellen (en dit bedoel ik dus echt letterlijk) kwam ze niet.
Na dit museum zat onze plicht als toerist in Moskou er echt op en gingen we eerst op een terrasje uitgebreid thee drinken (daar kunnen we dus echt een uur over doen) om daarna bij hetzelfde restaurant als gisteren nog een laatste maaltijd in Moskou te nuttigen. En toen was het echt tijd om de bagage uit het hotel te halen en naar het station te lopen voor de nachttrein naar Minsk. Ook in de trein weer een gastvrouw in onze wagon die geen woord over de grens sprak. Bij ons zou dat voor zo’n beroep een eerste vereiste zijn, maar hier blijft er geen kandidaat voor de functie meer over als dat een voorwaarde is. Gelukkig was het wel een slim en hulpvaardig meisje dat er snel een passagier bij haalde die wel goed Engels sprak, zodat we te weten kwamen dan niemand anders de andere 2 bedden in onze coupé zou gaan bezetten (gelukkig) dat alle lekkernijen die op het tafeltje stonden uitgestald niet gratis waren (niet nemen dus) en dat we de volgende ochtend een ontbijtpakketje zouden krijgen, wel gratis. Aldus gerust gesteld gingen we de nacht in.
