Donderdag 12 mei 2016

Na een onrustige nacht met weinig slaap (het was warm in de trein, de “bedden” smal en de trein schudde meer dan enige andere trein die we hebben gehad) kwamen we niet helemaal fris maar wel vol goede moed aan in Minsk. Al bij het verlaten van het station viel het op dat Minsk niet bepaald de schoonheidsprijs verdient. Letterlijk is het wel een hele schone stad zonder rommel en chaos maar de stad scoort heel erg hoog op de lijst lelijkste steden die ik ooit heb bezocht. En dat zijn er tot nu toe nogal wat. Bijna helemaal plat gebombardeerd in WO II is het daarna opnieuw opgebouwd in de stijl van Stalin. Geweldig als je een liefhebber bent van Stalinistische architectuur maar wij krijgen er geen warm gevoel bij.

Het ontbijt in de trein stelde niet veel voor, of wij zijn gewoon kieskeurig, dus onze eerste gang was naar Vasiliki restaurant, dat aangeraden werd in de Lonely Planet om daar lekker te ontbijten. Ik vraag me af of de schrijver van die recensie daar onlangs zelf nog heeft ontbeten. OK, het was niet slecht maar zo’n juichende kritiek is wat overdreven.  Op  naar warenhuis GUM, van ouderwetse Russische makelij. Nee, niet te vergelijken met Lafayette of Harrods, maar het geeft wel een goed beeld van hoe en waar de gemiddelde Wit-Rus winkelt. Hoewel de winkel nog maar net open was krioelde het binnen al van enthousiast winkelend publiek dat zich tussen de kwalitatief toch wat mindere collectie begaf. Al snel kwamen we erachter waar de opwinding vandaan kwam, vandaag was de uitverkoop begonnen met 20% korting. Sla je slag dus!

Zo’n warenhuis waar de uitverkoop net is begonnen is behoorlijk vermoeiend dus het was de hoogste tijd voor een kopje koffie met. Naast GUM bevond zich een filiaal van Stolle, waar we in St. Petersburg al kennis mee hadden gemaakt. Deze had ook nog eens een knus terrasje in het zonnetje en Cees, die na al die jaren precies weet wat ik lekker vind, kwam terug met een geweldig groot stuk heerlijke kersen strudel!

Ook in Minsk kunnen we ons niet aan onze toeristische verplichtingen onttrekken en dit keer was het National Art Museum de gelukkige winnaar. Maar daarna begon de vermoeidheid toch toe te slaan en was er eigenlijk ook niet zoveel meer te beleven in Minsk. Een wandeling langs de rivieroever kan natuurlijk heel leuk zijn maar dan moet er wel iets leuks van die over zijn gemaakt. En daar heeft tot nu toe geen enkele ondernemende creatieve geest in Minsk zich ooit over gebogen. De enige bezienswaardigheid was het Isle of Tears, een monument voor alle slachtoffers van de oorlog in Afghanistan. Verder geen groene oevers, leuke terrasjes etc. Alleen maar beton en een smerige lichtgele drek die op het rivierwater dreef en qua kleur verdacht veel leek op de verf van enkele betonpartijen langs de oever.

Gelukkig had mijn persoonlijke reisleider voor een interessant avond programma gezorgd en na een uitgebreide kop thee en een diner gingen we naar het National Academic Opera and Ballet Theatre voor een voorstelling van het “Zwanenmeer”.  Daar werden we in eerste instantie nog weggestuurd door een jong stel dat op één van onze geweldige stoelen zat (3e rij middenop) met de bewering dat het gedeelte van de zaal waar onze plaatsen waren verder naar achteren was en zeker niet in het hoofdgedeelte, maar na enig protest van onze kant werden zij door één van de medewerkster van het theater  (nadat zij hun kaarten had bekeken) afgemarcheerd naar het deel waar ze ons naar toe wilden sturen, inderdaad veel minder aantrekkelijk.

Rusland, en ook  Wit-Rusland, gaan, in wat cultuur en sport betreft niet voor minder dan het beste.  En zelfs het minst belangrijke zwaantje dient over kwaliteiten te beschikken waar ze in menig ander land de solo rol zou kunnen dansen. Het was dan ook een geweldige voorstelling en de muziek is natuurlijk sowieso fantastisch.

Na afloop snel met de metro naar het station, de bagage ophalen en toen mochten we nog net een half uurtje in de VIP lounge (ja ja, eerste klas vannacht) voordat die sloot en wij ons langzaam maar zeker naar het perron begaven. Vanwege de onduidelijkheid op de borden niet te vinden voor ons maar uiteindelijk, met hulp, toch nog op tijd bereikt. Onze gastvrouw van vannacht had een zodanige omvang dat je haar niet in de smalle gang moest treffen, je wist dan in ieder geval zeker dat je er niet meer langs kon. Maar ze was, ondanks dat ook zij geen woord Engels of een andere gangbare taal sprak, heel behulpzaam en maakte desnoods met handen en voeten duidelijk wat ze bedoelde.

Moe van de afgelopen dag en nacht maakten we al snel ons bed op, hopend dat het een rustige nacht zou worden. Omdat we de grens tussen Wit-Rusland en Polen zouden passeren zou er ongetwijfeld iets van controle komen, maar waar en wanneer?