Maandag 25 april 2016

Ondanks al het vertier aan boord, het feit dat onze kamer vlak bij de niet geheel geluidloze liften lag en de feestvierende passagiers hebben we als een blok geslapen tijdens de nacht op zee. Ongetwijfeld zal het pilletje tegen zeeziekte daar ook aan meegewerkt hebben.

Cees had steeds op lopen scheppen dat onze hut wel een A hut was, dus eerste klasse. Maar het bleek ook een invaliden hut te zijn, met overal handgrepen, een makkelijke opgang naar de badkamer en zelfs een zitje onder de douche. Ik weet dat Cees uitgaat van het principe dat regeren vooruitzien is maar dit is misschien nog een stapje te snel!

Omdat veel mensen deze cruiseferry gebruiken als een city cruise; de ene nacht van Helsinki naar Stockholm, dagje Stockholm en de volgende nacht weer terug (andersom natuurlijk ook mogelijk), gingen we ervan uit dat de meeste passagiers wel gewoon lekker thuis zouden ontbijten en wij konden genieten van een rustig ontbijtbuffet. Niets was minder waar, het was zelfs nog een grotere heksenketel dan het dinerbuffet! Iedere gang naar het buffet werd een soort van slalom rond alle kindjes in alle soorten en maten die, losgelaten door de vermoeide ouders, door de ruimte krioelden op zoek naar lekkernijen. Cees, die mijn ongeduld kent als het om bemachtigen van eten gaat, vroeg dan ook hoeveel ik er onderweg verpletterd had in mijn haast om als eerste bij het vers aangevoerde nog warme brood te komen.

Maar de grootste heksenketel moest nog komen; het verlaten van het schip. De Silja Serenade kan maar liefst ruim 3.200 passagiers vervoeren en het zat behoorlijk vol. En omdat het vooral als city cruise werd gebruikt waren de meesten voetpassagiers. En dat moest allemaal tegelijkertijd van de boot af! Vanuit onze hut zaten we eerste rang om dit gekrioel en ellebogenwerk te bezichtigen, en we bleven daar dan ook rustig zitten totdat we het idee hadden dat de meeste passagiers toch wel weg waren. Desondanks kwamen we op de weg van het schip af toch nog even vast te zitten in de menigte.

Het leed was nog niet geleden; daarna kwamen we als haringen in een ton vast te zitten in de tram naar het centrum van Helsinki. En met allebei een niet onaanzienlijke rugtas is dat geen pretje. Ondanks de kou (dit is het noordelijkste puntje van onze reis en het zou maximaal 6 graden worden) stond het zweet toch wel in onze handen toen we uitstapten. Daarna was het nog maar een klein stukje lopen naar het hotel waar we tot onze grote opluchting ondanks het vroege tijdstip (ca. 11 uur) al onze kamer op konden. Voordat we ons weer in het gewoel van een binnenstad begaven konden we tenminste rustig onze spullen neerzetten en even bijkomen.

We waren inmiddels wel toe aan een kopje koffie en doken bij Karl Fazer (aangeraden door de diverse reisgidsen) naar binnen. Omdat ik diverse locals zag genieten van een stukje appeltaart in vanillesaus moest ik er uiteraard ook meteen eentje, ik vond het wel een verdiende traktatie. Maar ook in Finland geldt dat het een duur land is, duurder dan in Nederland. Voor dat stukje gebak moest wel  bijna € 6 worden neergeteld! Gelukkig was het de zonde (lees de prijs) waard ;-)!

Het werd nu toch echt de hoogste tijd om Helsinki te verkennen. We liepen weer terug naar de haven, waar onze boot nog steeds lag, om daar naar de markthallen te gaan. Hier niet, zoals ik gewend ben in andere landen, kraampjes met marktlui die luidruchtig hun waren aanprijzen, maar allemaal keurige houten kioskjes in twee kaarsrechte rijen naast elkaar. 

Ondanks de kou was het dankzij het zonnetje daarna een heerlijke wandeling naar de Senate Square met de Lutheran Cathedral, een kerk die er van buiten veelbelovend uitziet maar die van binnen uiterst spartaans is ingericht. Wij gaven de kerk echter ook nog een andere functie; één van de buitenmuren gaf zoveel beschutting tegen de koude wind en lag zo heerlijk in het zonnetje dat wij dit als zonneterras hebben gebruikt, heerlijk!

Helsinki is geen grote stad en ook niet echt een mooie stad met veel bezienswaardigheden. En toen ook nog eens het enige museum dat wel op maandag open zou zijn dicht bleek te zijn vanwege een verhuizing naar een andere locatie waren we snel door onze sightseeing heen. Tijd voor een kop thee vonden we. Ook hier weer ongelooflijke prijzen, bijna € 4 voor een kopje thee. Maar het was dan wel een hele grote kop.

Op weg naar warenhuis Stockman, een enorm groot warenhuis met een delicatessenafdeling waar het water ons van in de mond liep, kwamen we langs een boekenwinkel die door Michael Cunningham was beschreven als één van de mooiste boekwinkels waar hij ooit was geweest. En daar had hij ook gelijk in, we hebben zelden een mooiere boekenwinkel gezien dan deze. Met ook een heleboel Engelstalige boeken zodat wij ook aan onze trekken kwamen. De Finse taal is zo ingewikkeld dat ik niet eens de moeite neem, zoals ik gewoonlijk wel doe, om wat basisvaardigheden zoals “goedendag, tot ziens, alstublieft en dank u wel” te leren. Hoe gecompliceerd dit taaltje is blijkt wel uit de foto (nr. 016) die Cees heeft gemaakt van een opschrift in deze winkel.

Inmiddels was het tijd geworden om aan een drankje en een hapje eten te denken. Gelukkig had Cees thuis al het nodige onderzoek verricht  en hij leidde me dan ook zonder omwegen naar een gezellige kroeg, waar we ondanks de hoge alcoholprijzen een halve liter bier achterover klokten en daarna naar Mount Everest, een Nepalees restaurant waar we een heerlijke vegetarische thali hebben gegeten.

Morgen slecht weer, bij uitstek geschikt om musea te bezoeken.