Woensdag 28 september 2016

De dag begon al goed, tijdens het pakken van de koffers komt er ineens een enorme spin met een doorsnede van ca. 15 cm. die zich in de kledingkast had verstopt tevoorschijn kruipen. Gelukkig net toen Cees de laatste kleding eruit wilde halen. Zelf had ik alle planken al leeg gemaaid maar had hij zich tot mijn  opluchting niet laten zien. Cees wilde hem eerst laten zitten en om hem heen werken maar dat vond hij toch wat angstig; met een klap van zijn schoen werd een eind gemaakt aan een nuttig spinnenleven.

Na onszelf te hebben getrakteerd op een full English breakfast voelden we ons genoeg gesterkt om de reis naar de volgende bestemming, Swellendam, aan te gaan.  Als service van het hotel worden iedere ochtend alle auto’s die op de parkeerplaats staan keurig gewassen en gepoetst dus er stond weer een smetteloos witte auto op ons te wachten. De kleur wit is hier overigens erg populair, enigszins raar als je ziet hoe de wegen eraan toe zijn. Na ieder ritje is je auto van alles behalve wit.

De eerste geplande stop werd helaas niet wat we ervan verwachtten. Eerst konden we hem niet vinden en toen we er uiteindelijk toch aankwamen bleken er geen parkeerplaatsen meer te zijn, zodat er de daar uitgezochte wandeling aan ons voorbij moesten laten gaan. Geen nood, bij de volgende stop zou een wandeling langs de kust zijn die volgens de kritieken schitterend is.  En aangezien na de regen van gisteren  het zonnetje weer was gaan schijnen hadden we daar erg veel zin in.

Vlak na het middaguur kwamen we aan in Mossel Bay om (een gedeelte van) de St. Blaize Hiking Trail te lopen. Bij de vuurtoren moesten we 30 meter steil omhoog klimmen om daarna op hoogte te blijven en over de kliffen een wandelpad langs de oceaan te volgen. Het was een heel spectaculair pad, na iedere hoek was het uitzicht weer anders maar steeds verschrikkelijk mooi. Pas na 2 uur wandelen waren we weer terug bij het startpunt, om na een kopje thee de laatste etappe naar ons hotel af te leggen.

Het hotel, Schoone Oort Country House, ligt in Swellendam, wat een slaperig stadje bleek te zijn.  Het hotel is inderdaad een enorm landhuis. Toen we aan kwamen rijden schoof het toegangshek automatisch open, alsof er voortdurend iemand op de uitkijk staat. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats zaten we in de auto nog even rustig alle spullen bij elkaar te rapen toen de deur van onze auto werd open gedaan en een medewerker van het hotel ons de hand schudde en verwelkomde. We moesten vooral maar snel naar binnen gaan terwijl hij voor onze bagage zou zorgen. Eh.. nee dus. Wij bepalen graag zelf wat er uit de auto mee naar binnen moet. Ok, ok, de bagage kon wachten. We werden naar een soort van woonkamer gebracht waar de afternoon tea met zelfgemaakte scones en taart voor ons klaar stond.

We hadden net de laatste hap genomen toen de vriendelijke jongeman aangaf de autosleutels te willen want de auto moest verplaatst worden en dan zou hij ook de bagage wel doen. Niets ervan, niet zolang mijn echtgenoot Cees Jansen heet! Auto’s verplaatsen doet hij zelf, uiteindelijk is hij verantwoordelijk voor de auto, en bagage eigenlijk liever ook. Nadat we de auto (zelf)  dichter bij onze kamer hadden gezet mocht er dan eindelijk iemand beide koffers dragen, maar de rest deden we zelf. We kregen ook nog te horen dat het razend druk was in het stadje en alle restaurants geheel volgeboekt zouden zijn, dus als we in het restaurant van het hotel wilden eten moesten we dat wel snel melden. Of ze wilden wel voor ons een plaatsje regelen in één van de restaurants die op hun lijstje stonden. Ik trapte daar natuurlijk meteen in maar gelukkig heb ik dan altijd een sceptische man bij me die dat met een grote korrel zout neemt. Wij zouden zelf wel het stadje verkennen en ergens wat eten. En mocht echt alles vol zijn, dan was er vast nog wel een plaatsje in het restaurant van het hotel.

Terwijl we ons om stonden te kleden werd er weer op onze deur geklopt; of alles goed was met ons en of het nodig was dat we een rondleiding door onze kamers kregen! We begonnen er kriegel van te worden en vertrokken snel om op zoek te gaan naar al die volgepakte restaurants. De straten waren zo goed als verlaten en alle restaurants en terrasjes leeg, we hadden het voor het uitkiezen. Bij een restaurant in de oude gevangenis hebben we heerlijk bobotie gegeten, een traditioneel Afrikaans gerecht dat ik beslist wilde proberen.  We hadden eerst buiten een biertje gedronken en door de stevige wind van vandaag had ik het wat koud gekregen, maar de open haard binnen en de bobotie waren hartverwarmend.

Toen we bij het hotel terugkwamen bleek er weer iemand in onze kamer te zijn geweest. De gordijnen waren gesloten, een lichtje was aangedaan (alsof we anders onze weg niet kunnen vinden), er was een chocolaatje neergelegd, de airco was op 30 graden ingesteld (echt waar, ik overdrijf niet) en er was nog een mobiel verwarmingsapparaat ingeschakeld. We zetten de airco zo snel mogelijk 17 graden, trokken de stekker van het verwarmingsapparaat eruit en zetten de deur naar het balkon open. Maar onze verbazing toen we allebei een hete kruik in het voeteneinde van ons bed aantroffen  kan ik niet beschrijven. Bibberend zitten we nu te wachten; we verwachten een klop op de deur en iemand die ons dan in komt stoppen ;-)!