Woensdag 27 april 2016

Terwijl het in Nederland, juist op Koningsdag, eindelijk winter wordt was het in Helsinki vanochtend gelukkig weer droog en iets minder koud. Maar goed ook want we moesten weer met rugzakken en al op pad en dat is toch minder plezierig als het regent.

Stipt om de geplande tijd van 11.00 uur vertrok de “Allegro”, de trein die ons naar Rusland zou brengen. Best wel een beetje zenuwachtig; is ons visum in orde, worden wij en bagage helemaal ondersteboven gekeerd etc. In de trein een hele parade van zowel Finse als Russische controleurs en douane beambten.  Op een gegeven moment zelfs een hele groep van 5 douaniers met pistool en al!

Bij de Russische grens werd het helemaal grimmig, overal grote hekwerken met prikkeldraad. Mocht je nog neigingen hebben om een desperate sprong uit de trein te maken en te vluchten dan vergaat die je wel bij de aanblik hiervan.  Enigszins geïntimideerd stapten we uit in Vyborg, het provinciestadje dat onze eerste kennismaking met Rusland zou worden. Het ging meteen al mis, Cees beging al een overtreding voordat hij het perron af was. Hij wilde mij fotograferen terwijl ik bij het plaatsnaambord van Vyborg stond. Hoor ik ineens een resolute dame in een indrukwekkend uniform naar ons schreeuwen en zie haar de armen kruisen voor de borst. Dat gebaar ken ik nog van een nogal mislukte overstap die we een aantal jaar geleden op het vliegveld van Moskou hadden. Dat betekent NJET, NJET, NJET!! Nee dus. Ik riep “sorry”, maakte een verontschuldigend gebaar en sleepte Cees met me mee. Ik vroeg eerst nog wel of hij de foto al had gemaakt. Ja dus, zie foto 004. Lekker puh ;-)!

Daarna “even” door de douane, wat ook lekker vlot verliep. Zit daar een jongedame de toeristen te verwelkomen terwijl ze geen woord over de grens spreekt, dat schiet lekker op. We hadden onderweg een registratieformulier moeten invullen maar één vraag overgelaten omdat we niet precies wisten wat daar moest staan. Zij eiste dat we die invulden terwijl wij niet duidelijk konden maken wat onze vraag daarover was. Gelukkig kreeg Cees een geweldige ingeving waardoor zij ons wel begreep en we verder ongehinderd konden doorlopen.

Na nog een tweetal strenge dames stonden we eindelijk buiten voor het station en konden we naar het hotel. Ook hier weer een receptioniste die slechts gebrekkig Engels sprak maar wel heel erg haar best deed. Nadat we onze spullen op de kamer hadden achtergelaten gingen we eerst naar het toeristenbureau. Vyborg is honderden jaren lang afwisselend Zweeds, Fins en Russisch geweest. Na WO II heeft Rusland de stad opgeëist, alle Finnen eruit gegooid en vervolgens de stad verwaarloosd. Zelfs de Russen zeggen dat Vyborg er een stuk beter uit zou hebben gezien als het bij Finland was gebleven. De stad maakt dan ook een troosteloze indruk met veel gebouwen die onbewoonbaar zijn en op instorten staan. De straten zijn slecht geplaveid en vies en je moet voortdurend opletten waar je loopt. De troosteloosheid strekt zich uit tot de bewoners. De medewerkster van het toeristenbureau, een nog jonge meid rond de 25 jaar, keek ons onvoorstelbaar verveeld en gedesinteresseerd aan.  Onze vraag of ze Engels sprak beantwoordde ze bevestigend met een air van “ja natuurlijk, wat dacht je dan” maar verder dan de eerste 10 woordjes van de introductieles was ze nooit gekomen. Zonder enig enthousiasme legde ze gewoon een plattegrond voor ons neer en verder veinsde ze ons niet te begrijpen. Wat waarschijnlijk ook zo was. We waren allemaal opgelucht dat haar telefoon ging, zij die oppakte en wij konden vertrekken.

We slenterden wat door het stadje en bezochten het kasteel. Daarna was het de hoogste tijd voor ons eerste Russische biertje. Waren in Finland de prijzen 2x zo hoog als bij ons, hier is het de helft van onze prijzen, dat is nog eens lekker bier drinken ;-))!

De restaurants die Cees had uitgekozen om eventueel te eten bleken het niet helemaal te zijn dus gingen we terug naar het hotel om daar in het restaurant te eten. Ook hier weer spraken de serveersters geen woord Engels. Dat leek geen probleem omdat de menukaart ook vertaald was, maar toen de wijn die Cees had uitgekozen niet op voorraad bleek te zijn werd het toch lastig. Het arme meisje kwam met 2 vervangende flessen aan maar begreep ons absoluut niet toen we vroegen was te prijs van die flessen was. Omdat we ooit eens op die manier behoorlijk waren belazerd wilden we dat toch graag weten. Nadat ik het wereldwijd bekende gebaar met duim en wijsvinger had gemaakt rende ze weg met beide flessen en kwam met slechts één ervan terug en wees de prijs aan. Fijn,  maar nu de andere nog. Dat duurde dus ook even voordat ze dat door had. Ze heeft heel wat kilometers moeten maken voor ons.

Onze waardering voor het restaurant: een 8 voor de belevenis en een 6- voor het eten.