Donderdag 28 april 2016

Ook onze 2e dag in Rusland was niet bepaald onopvallend of saai te noemen. Dit keer was ik degene die vol verwachting naar de ontbijtzaal liep. Ik had in de Lonely Planet allemaal juichende verhalen over het vers gebakken brood en de blini’s gelezen die gebruikelijk zijn voor het Russisch ontbijt en ik verheugde me daar echt op! Geen idee in welk hotel de schrijver heeft gelogeerd, maar in ieder geval niet hier. Ondanks de veelbelovende hoeveelheid réchauds waarin ik in ieder geval de blini’s vermoedde is het hier het karigste ontbijt van deze vakantie. Het hoofdbestanddeel van het buffet was een enorme ketel met pap, en niet bepaald een verfijnd papje. Het was een pap zo stevig dat je lepel er rechtop in bleef staan, met klonten en een overweldigende hoeveelheid granen erin verwerkt. Zo eentje waar ik dus echt onpasselijk van word, maar menig Rus laadde het toch al niet zo kleine bord zo vol dat de pap over de rand heen klotste.

Ook populair bij de inheemse gasten was de omelet, die voor ons totaal onherkenbaar was als omelet. Het leek meer op een zachtgele drilpudding. Omdat we bijna iedereen dat zagen eten namen we ook enthousiast een stuk, maar na het eerste voorzichtige hapje besloten we dat dit culinair genoegen niet aan ons was besteed. Geen jus d’orange maar een roze-rode limonade die we gisteravond ook erg veel bij het diner langs zagen komen. Waarschijnlijk omdat die gratis is. Als troost trakteerde ik mezelf op een gekookt eitje. Ja ja, dat had ik gedacht. Het ei was veel te hard gekookt, zo hard dat de dooier zo groen was dat het donker door het eiwit heen schemerde. De lucht die van het gepelde ei afkwam was ook niet bevorderend voor de eetlust. We lieten het dus maar bij een boterhammetje met kaas en een kopje thee. Later vandaag zouden we nog wel ergens iets lekkers nemen.

Op naar het volgende avontuur; alvast een treinkaartje kopen voor de trein naar St. Petersburg morgen. Dit was het enige traject dat Cees niet had kunnen reserveren. Op het station liepen we resoluut naar de ticket office waar we aan de medewerkster daar vroegen of ze Engels sprak. De jongedame was al minstens net zo lamlendig als haar collega gisteren bij de Tourist Information en sprak ook geen Engels. Daar had Cees zich op voorbereid; hij overhandigde haar het schema waar duidelijk op stond welke trein, welke datum en welk tijdstip en hij stak 2 vingers in de lucht, 2 tickets dus graag. De dame stuurde ons met een onverschillig handgebaar een andere kant op. In eerste instantie deden we braaf wat ze zei, maar na 3 stappen was het duidelijk dat ze ons gewoon naar het platform stuurde! Zoek het maar uit was kennelijk haar motto. Verontwaardigd gingen we weer voor haar neus staan en het was duidelijk dat we ons niet meer weg zouden laten sturen voordat we de kaartjes hadden. Al snel kwam er een oudere collega  van haar bij, die weliswaar ook niet verder kwam dan 5 woordjes Engels, maar wel meende te begrijpen wat we wilden en haar best deed ons duidelijk te maken wat ze uit ons verhaal begreep. Eerst pakte ze een kalender en wees naar de datum van morgen, waarop we uitbundig knikten. Sint Petersburg was in ieder geval duidelijk en toen pakte ze er een timetable bij waarop ze ons het tijdstip van de trein liet zien. Alweer correct!  Hoe moeilijk kan het zijn?

Omdat het in ieder geval vanmorgen nog droog zou zijn wilden we naar Park Monrepos, een park van 180 ha. waar de bewoners van Vyborg en ook toeristen uit St. Peterburg op mooie dagen naar toe gaan en er dan de hele dag doorbrengen. We moesten daarvoor echter met de bus. Bij de Information op het station vroegen we waar we de betreffende bushalte konden vinden. Het meisje wist niets en sprak ook geen woord over de grens, dus dat moesten we zelf maar uitvinden. Op zoek naar de juiste halte kwamen we weer langs de Tourist Information, waar dit keer een andere medewerkster zat. Ondanks dat ze net het kantoor gesloten had wees ze ons toch nog de weg naar de juiste bus. De buschauffeur zou ons waarschuwen wanneer we eruit moesten maar in de bus zat een vrouw die gebaarde dat we met haar mee moesten lopen, zij zou ons de weg wijzen. Toen ze uitstapte en ons gebaarde mee te gaan riep de chauffeur nog dat we er nog niet waren (dat verstond ik uiteraard niet maar begreep ik wel uit zijn gezichtsuitdrukking) maar de vrouw en ook enige andere passagiers drongen aan dat we met haar mee moesten. Bij gebrek aan kennis van elkaars taal bestond de conversatie uit vriendelijke lachjes over en weer en zij leidde ons feilloos en via de kortste weg naar………de volgende bushalte, die waar we dus eigenlijk uit hadden moesten stappen! Vanaf dat punt wees ze hoe we naar het park moesten lopen en liep ze zelf weer terug, terwijl ze ons ook nog de halte voor de bus terug aanwees. We hebben haar toch nog vriendelijk bedankt en liepen verbijsterd verder. De dag was nog niet eens op de helft en we waren al overweldigd door alle avonturen.

Het park zelf was ook weer een belevenis op zich. Helaas loopt de natuur hier toch wel even een fiks aantal weken achter op die in Nederland en de  bomen waren nog druk bezig met zich af te vragen of het al veilig was om tot bloei te komen, dus alles was nog heel erg kaal. We waren de enige bezoekers wat ook niet echt bedroeg aan de levendigheid. Maar het meest verbazingwekkende was de toestand waarin de gebouwen in het park zich bevonden. Verwaarloosd, verveloos, onbewoonbaar, op instorten etc. De natuur zorgt wel voor zichzelf maar gebouwen hebben daar toch een helpende hand bij nodig. En het park oogt niet bepaald beter als er gebouwen in staan die inmiddels niet meer  te redden zijn.

Nadat we het park doorkruist hadden met de bus, vanaf de goede halte dit keer, terug naar het centrum van Vyborg waar we ons trakteerden op een verdiende kom zalmsoep. In Nederland nog nooit van gehoord maar hier een specialiteit, en terecht.

Nadat we zo, na het karige ontbijt, toch nog aan onze culinaire trekken waren gekomen, op naar de Hermitage, een soort van dependance van de Hermitage van St. Petersburg, die iedere 6 maanden een collectie uitleent aan haar kleine zusje in Vyborg. Helaas was de collectie kleiner dan je uit de omvang van het gebouw zou afleiden en waren de onderschriften alleen in Russisch en Fins, zodat we al snel weer buiten stonden. In de plaatselijk bibliotheek zou elk uur een rondleiding worden gehouden, maar nadat we de bibliotheek hadden gezien zagen we daarvan af; de rondleiding zou waarschijnlijk niet in het Engels worden gehouden en de bibliotheek was nog kleiner dan de wijkbibliotheek bij mij thuis om de hoek.

En zo kwam het dat we iets over drieën moesten constateren dat er niets meer te beleven was in Vyborg dat de moeite waard was om aan een nader onderzoek te onderwerpen. En dus deden we het enige dat we nog konden doen. Op een bankje in het park een sigaartje roken, een uur in  een café doorbrengen met een halve liter thee en alvast voorbereiden op de komende dagen in st. Petersburg, in een volgend café geruime tijd doorbrengen met een halve liter bier en daar een originele Russische hamburger met patat nuttigen.

En vroeg naar bed, de komende dagen gaan heel druk worden!