Zondag 11 september 2016

11 september 2016 - Sabie, Zuid-Afrika

Vanochtend was het weer barbaars, om 5.45 uur opstaan! En denk nu niet dat ik uitgebreid heb kunnen ontbijten, met slechts een croissantje en een glas jus d’orange achter de kiezen stormden we met onze koffers het hotel uit om op tijd de trein naar het vliegveld te hebben. Dit keer niet om een vlucht maar om een auto bijtijds op te halen.

Een huurauto ophalen is altijd een hele ceremonie, met alle papieren die ingevuld moeten worden, alle informatie die afgegeven moet worden en het minutieus controleren van de auto op krassen, beschadigingen e.d. De werknemer van het autoverhuurbedrijf die ons daarbij hielp bleef toen we alles afgerond hadden nog heel lang bij ons hangen, totdat het echt duidelijk was dat we hem echt niet meer  nodig hadden. Hij droop min of meer af, en pas enige tijd later realiseerden we ons dat het wel de bedoeling was geweest dat we hem een fooi gaven. Daar draait de economie van Zuid-Afrika zo’n beetje op! Maar als je dat dus helemaal niet gewend bent……

Toen begon het spannendste deel van de dag, we moesten wegrijden. Aan de linkerkant van de weg wel te verstaan, met het stuur dus rechts. Ik nam het lastigste deel op mijn schouders, ik zou kaartlezen. Geen gemakkelijke taak, terwijl Cees bezig was te wennen aan schakelen met de linkerhand en rechts inhalen dirigeerde ik hem vrolijk de verkeerde kant op. In plaats van de snelweg naar Boksburn aan te wijzen, die toch heel duidelijk stond aangegeven, leidde ik hem feilloos naar de vertrekhal. Natuurlijk niet zonder reden, de spiegels stonden niet goed afgesteld en bij de vertrekhal had Cees de gelegenheid dit te corrigeren, zodat we veilig de snelweg op konden. Ik heb toch nog steeds het gevoel dat hij het niet ten volle kon waarderen.

Daarna was het ca. 250 km. op de snelweg door een ongelooflijk kaal, droog en dor gebied, met daarin zo nu en dan een krottenwijk die daar lukraak neergezet leek te zijn en stond de stoven in de zon, terwijl het opwaaiende stof het zicht belemmerde en op de luchtwegen sloeg.  Onderweg genoten we nog in een wegrestaurant van een gezond vervolg op ons ontbijt, toast met ei. Eigenlijk stopten we voor een kopje koffie, maar aangezien het koffieapparaat kapot was probeerden we op deze manier onze energievoorraad aan te vullen.

Eindelijk gingen we van de snelweg af richting Dullstroom, waar we ook even zouden stoppen. Het landschap veranderde, werd groener met meer bomen maar begon ook veel te lijken op de Schotse hooglanden. Het gebied hier wordt dan ook de Highlands genoemd. Meteen aan het begin van Dullstroom haalden we bij een supermarkt wat broodjes en kaas, om die op de parkeerplaats lekker op te peuzelen. We dachten dat het plaatsje daarna alweer ophield, maar niets bleek minder waar te zijn. Al een paar honderd meter na onze stop begon het leukste deel van het plaatsje met gezellige terrasjes. We stopten dus nog maar een keer om nu eindelijk die kop koffie te kunnen drinken. Het viel ons op dat we op de parkeerplaats tussen alleen maar zwarte Afrikaners zaten, maar hier op het terras alleen maar blanke mensen kwamen. De apartheid is dan weliswaar wettelijk verboden, in de praktijk is er nog wel degelijk sprake van rassenscheiding.

Na de koffie zetten we koers naar Lydenburg, waar we het museum wilden bezoeken. Helaas, dat ging niet door, ondanks dat overal stond aangegeven dat het museum tot 5 uur open was, bleek het personeel om 2 uur al de deur gesloten te hebben; geen zin meer!  Ik heb inmiddels de indruk dat we daar maar aan moeten wennen in dit land; buschauffeurs stoppen met rijden midden in hun dienst, restaurant serveren geen koffie en de openingstijden zijn flexibel. Als je daar rekening mee houdt is het goed te doen hier.

We gingen daarna meteen maar door naar Sabie, om ons te melden bij het Sabie Town House Guest Lodge, een B & B aan de rand van de stad met een geweldig uitzicht. Het enige nadeel was dat het een kwartier lopen was naar het centrum waar we ’s avonds wat wilden eten. Ondanks het feit dat onze gastheer vertelde dat de wandeling naar het centrum volkomen veilig was voelden we niet helemaal prettig. Niet zo verwonderlijk als je ziet dat iedereen achter een stevig en min of meer ondoordringbaar hek woont en minimaal één hond heeft die enthousiast aanslaat als je langsloopt.  Desondanks bereikten we zonder kleerscheuren ons biertje en een heerlijke maaltijd, weer zo eentje die we deelden.

Morgen gaan we het Krugerpark in en blijven daar tot vrijdag, internet en daarmee dus een dagelijkse blog niet gegarandeerd.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marianne Abcouwer:
    16 september 2016
    Leuk om jullie reisverhalen te volgen, ben benieuwd naar het vervolg ( net als jullie :-) )